QR-code – De historie van de Eemshaven

In 1968 werd door de Provinciale Staten van Groningen besloten dat er een zeehaven moest komen, genaamd Eemshaven. In de basis wat het plan om de haven geschikt te maken voor schepen tot 40.000 ton, met een uitbreiding naar 70.000 ton. De bedenkers van dit plan waren Groninger waterstaatkundigen Johan van Veen en Nanko Nanninga. Van Veen heeft de haven zo ontwerpen dat de havenmonding tot in de Eems steekt.

Uiteindelijk werd de Eemshaven in 1973 geopend door Koningin Juliana. De bedoeling was dat de Eemshaven de haven van Delfzijl achterna ging en er petrochemische industrie zou komen. Echter dit plan mislukte volledig door de oliecrisis in de zeventiger jaren. De Eemshaven was dan ook lang een braakliggend terrein. Bewoners uit de regio hadden veel commentaar maar genoten er ook van. Zo kon je toentertijd nog surfen in de haven. Iets wat nu niet meer in te denken is.

Na drie jaren zonder enige activiteit vestigde zich eindelijk het eerste bedrijf in de haven. AG Ems heeft een terminal gebouwd om de Bütterfahrt op te zetten. Met een schip konden passagiers de Noordzee op gaan om dan buiten de twaalfmijlszone belastingvrij inkopen te doen. Later heeft AG Ems ook de veerdienst naar Borkum ontwikkeld.

De Eemshaven kreeg, ondanks de flop in die tijd, toch volop de aandacht. Door de oliecrisis werden vele olietankers opgelegd in havens. Ook in de Eemshaven kwam een olietanker te liggen, wat voor een grote bron van inkomsten zorgde destijds. De Aiko Maru (lengte 365 meter en breedte 70 meter) was de blikvanger van die tijd. Mede ook omdat het één van de grootste tankers ter wereld was. Met alle mensen die het schip wilden bezoeken, ontstond de langste file ooit in Groningen. Maar liefst een file van 22 kilometer.
Uiteindelijk heeft het schip 5 jaar in de Eemshaven gelegen en vertrok het in 1988 weer.

In de jaren daarna volgde ontwikkeling op ontwikkeling en inmiddels bestaat de Eemshaven dan ook uit vier havenbekken, alleen vernoemd naar een Koningin.